یادداشت سردبیر

به نام خداوند بخشایشگر مهربان

سپاس خدای را که اولین شماره فصلنامه هدی مورد استقبال فراوان فرهیختگان ایرانی و غیر ایرانی قرار گرفت و ما را در ادامه این راه مصمم تر نمود. خوشبختانه مجله حاضر به دلیل دو زبانه بودن آن، امکان بهره گیری بیشتری را برای کسانی که در مغرب زمین تولد و رشد یافته اند فراهم نموده است. البته، بر این باور نیستیم که شماره پیشین خالی از اشکال بوده است و لذا صمیمانه از پیشنهادات خوانندگان گرامی در جهت رشد و ارتقاء کیفیت مجله و نیز چگونگی ارائه بحث ها استقبال می کنیم.

اینک شماره دوم (فصلنامه هدی) مصادف با فرا رسیدن ماه محرم و حماسه های جاودانه عاشورای حسینی قرار گرفته است. سزاوار بود که تمام مجله با درس ها و پیام های اندیشه پرور و فرهنگ ساز سومین پیشوای جهان تشیع، حضرت امام حسین (ع) آزین می شد. بس افسوس که ظرفیت مجله اندک است، از این رو سرمقاله حاضر را به این امر اختصاص می دهیم.

عاشورا یادآور جلوه های جانبازی، عشق و فداکاری معشوق در برابر عاشق و تبلور شکیبایی و صبوری بزرگ ترین مصلح در برابر جهل و نادانی جامعه و مقاومت در برابر قدرت های زر و زور و تزویر است.

عاشورا نه یک حادثه کهن محدود به چند قرن گذشته است و نه قصه ای از ظالم و غصه ای بر مظلوم، بلکه به معنی آموزش هدفمندی، ایمان و تحقق اصول و ارزشهای الهی جهت احیای انسانیت برا چگونه زیستن و چگونه مردن است. هنگامی که در جامعه ای اصول و ارزش های الهی مسخ و تحریف شوند، قدرت های سلطه گرِ زر، زور و تزویر در جامعه رشد و پرورش یابند، واقعبت ها و حقایق کتمان و یا منحرف شوند و انسانیت قربانی برتری جویی و کثرت خواهی سلطه گران شود، حق و باطل به هم آمیخته گردد، شناخت و عمل به حق و تفکیک آن از باطل بر مردم دشوار گردد، افکار بشری در غل و زنجیر فرو روند، منجیی می طلبد که دیدگاه و افکار جامعه را گردگیری نماید و آنها را به واقعیت رهنمون سازد. امام حسین (ع) در چنین شرایط خفقان زده و تاریک آن روز کشتی هدایت بشر بو سوی ساحل نجات می شود و در مورد فلسفه مقاومت و مبارزه شان می فرماید که «من برای اصلاح امت (جدم) قیام کردم» تا «نیکی ها و ارزشهای انسانی را در جامعه ترویج و از گرویدن جامعه به ظلم، پلیدی ها، زشتی ها و تحریف واقعیت ها جلوگیری کنم.»

«آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل نهی نمی شود» و در فرازی دیگر، امام حسین(ع) زیستن در چنان جامعه ای که اندیشه ها در بند سیاست گزاری سیاستمداران خودپرست مورد تحریف قرار گرفته و صداها در گلو خفه شده را موجب ذلت می داند و می فرماید :«حیات و زندگی با ستمگران را جز نکبت و مرگ را (لقاء و دیدار خدا) جز سعادت نمی بینم.»

اصلاح و رهایی جامعه در سایه ی احیای ارزش های الهی در آن زمان، مستلزم اعتقاد و ایمان کامل و به تبع آن ایثار و فداکاری سترگ و عظیم بود که تنها اندیشه ی بلند، ایمان و تقوای کامل امام حسین (ع) توان ایجاد چنان تحول و دگرگونی را در جامعه داشت. از این رو آنحضرت(ع) با قربانی کردن خود، فرزندان و بستگانش در قربانگاه کرلا و میعادگاه عشق به دیدار معبود خود شتافت و بزرگ ترین حماسه انسانی تاریخ را، جاودانگی بخشید. وی با مظلومیت و تحمل مشقت های فراوان در مبارزه با جهل و نادانی، حق و حقیقت را احیا و سیاست های تزویر را در صحنة عاشورا آموزه ای ابدی میشود که یادآوری آن ارزش های مسخ شده و افکار خفته را احیاء میکند و محکی برای شناخت قدرت های زر، زور و تزویر زمانه میشود و احساس مسئولیت در برابر جامعه و نحوه رویارویی با ظلم، جهل و نادانی، تجاوز و تحریف و نگاه ابزاری به دین را برای همه ادوار تاریخی آشکار می نماید.

آری آنگاه که انسان در اقیانوس پر تلاطم تغییرات و تحولات زندگانی و طوفان های مهیب شبهات، تردیدها و تزلزل اعتقادات قرار میگیرد، همواره نیازمند به اندیشه های حسین(ع)، اصول و ارزش های ثابتی که بدان ها ایمان داشت و در راه احیای آنها خود را فدا کرد، هستیم و باید با الهام گیری از مکتب جاویدان حسین (ع) آنها را سرلوحه زندگی  خود قرار دهیم و بدانیم که با تغییر و تحولات سریع جهانی و نیازهای متغیر انسان و به تبع آن امور و قوانین متغیر، همواره معیار ها و اصولی ثابت وجود دارند که هیچ گاه نباید دستخوش تغییر شوند. این ما هستیم که باید خود را بر اساس آنها تغییر و با آن شاخصه ها خود را تطبیق دهیم و از شکستن آنها پرهیز کنیم که با شکستن آنها، خود و جامعه را به زوال ارزش های اخلاقی و معنوی سوق داده ایم. چرا که:«اصول مانند فانوس دریایی هستند، تکن نمیخورند. نمی توانیم آنها را بشکنیم،با کوشش برای شکستن آنها، خود را می شکنیم. اما می توانیم آنها را بیاموزیم، به کار بندیم و بابت آنها شکرگزار باشیم.»(ادامه در صفحه36)